AmerikaBlog

Liesbeth Smit

Boston, 07/07/2007

Microbenfobie

De prototype Amerikaan leeft naar Nederlandse begrippen als een zieltje zonder zorg. Hij rijdt al telefonerend door de straten, zonder dat het bij hem opkomt dat hij misschien een dodelijk ongeluk kan veroorzaken. Hij vervuilt met zijn Grote Amerikaanse Auto de lucht, zonder dat hij bang is dat de toekomstvoorspellingen van An Incovenient Truth werkelijkheid worden. Hij pakt met ware doodsverachting bijna dagelijks een fast food Drive Through mee.

Het is voor Europeanen moeilijk voorstelbaar hoe bang diezelfde Amerikaan is voor micro-organismen. Ook mijn huisgenootje heeft een klap van de molen meegekregen. Wanneer ik met een doekje de badkamer schoonmaak dwingt ze me datzelfde doekje weg te gooien. Het argument dat in een goede wasbeurt van zestig graden de meeste bacterien dood gaan maakt weinig indruk. Ze durft niks te eten wat op de grond is gevallen, zelfs niet als ik het in kokend water gooi.

Ik vraag me af wat mijn moeder ervan zou zeggen. Ze eet zonder problemen een garnaal die ze van de grond opraapt. ‘Als ik nu doodga, dan weet je tenminste waaraan’, zegt ze dan.

Ander voorbeeld.
In het zwembad hangen hier bordjes die mensen met communicable diseases verbieden het water in te gaan. En wie geen virussen of bacterien onder de leden heeft moet eerst onder de douche.

Terwijl in Nederland alleen zwangere vrouwen de carpaccio en rauwmelkse kazen links laten liggen, is er hier iedereen bang voor wat je niet met het blote oog kunt waarnemen, voor onzichtbare kleine beestjes op groenten en fruit, bedorven vis en rauw vlees.

Vooral tegenover vis staan Amerikanen wantrouwend, en al helemaal tegenover sushi. Na vijven durven ze het niet meer te eten, omdat ze bang zijn voor voedselvergiftiging. Daarom is de sushi hier in de namiddag spotgoedkoop. De eethuizen zitten dan vol - met buitenlanders, welteverstaan.

Het rare is dat Amerikanen niets moeten hebben van conserveringsmiddelen en bestrijdingsmiddelen, terwijl die middelen juist voorkomen dat micro-organismen je ziek maken. Bij de vers-afdeling in supermarkten vind je daarom schoonmaakmiddelen voor groenten en fruit, want pesticiden zijn niet natuurlijk en daarom gevaarlijk. Verpakte voedingsmiddelen die zichzelf aanprijzen met het ontbreken van conserveermiddelen zijn populairder dan producten met conserveringsmiddelen, ook al heeft industrie veel suiker of azijnzuur moeten gebruiken om de groei van microben te remmen.

Conserveermiddelen en bestrijdingsmiddelen hebben rare namen die Amerikanen weinig zeggen. Bovendien kun je ze niet zien. Onbekend + Onzichtbaar = Eng.

Amerikanen eten veel buitenshuis. Eten ze in een restaurant dat voedingsmiddelen op het menu heeft staan die misschien gevaar opleveren, dan moeten de restaurants dat op last van de FDA's Food Code op de kaart vermelden. "Consuming raw or undercooked meats, poultry, seafood, shellfish, or eggs may increase your risk of foodborne illness, especially if you have certain medical conditions", lees je dan.

Elke keer dat Amerikanen in restaurants eten, worden ze dus gewezen op de gevaren van geinfecteerd voedsel. Dat gebeurt ook als ze kranten lezen of het nieuws volgen. Als bedrijven voedingsmiddelen uit de schappen nemen – en dat gebeurt regelmatig – dan is dat nieuws.

Miljoenenclaims

Verleden jaar was er ophef over een partij spinazie die tweehonderd mensen besmette met E. Coli en uiteindelijk drie levens kostte. De FDA liet toen in heel Amerika alle spinazie uit de handel nemen. Hetzelfde gebeurde vorige week, toen een container met verontreinigde garnalen uit China in Amerika aankwam. Een boycot trof daarop al het geimporteerde zeevoedsel uit China.

Zulke maatregelen zijn in Nederland ondenkbaar. Zelfs tijdens de BSE-crisis konden nuchtere Nederlanders nog biefstuk kopen. Dat het in Amerika anders gaat, komt natuurlijk ook door de angst van producenten voor miljoenenclaims.

Als je in Amerika ziek wordt door een voedingsmiddel ga je procederen. Zo gaat dat hier. De media doen daar op dramatische manier verslag van, zodat een landelijke paniekreactie ontstaat. In februari van dit jaar werden de Verenigde Staten opgeschrikt door een schandaaltje rondom met salmonella geďnfecteerde pindakaas. [ABC News Feb. 19, 2007]

Hartverscheurend vertelde ABC News het verhaal van een moeder die haar twee zoontjes geinfecteerde pindakaas had laten eten. "I watched them get sicker and sicker", zei Susanna Cox, de moeder. "It was horrible. I laid there and cried with them."

Haar advocaat, Drew Falkenstein, was vastbesloten de producent het vel over de oren te halen. Al was het maar om andere consumenten te beschermen. It's important to make sure that sick people or injured people are "compensated for what they've been through, otherwise there would be no incentive for these companies to change their ways."

Vleesparadox

Terwijl verse groenten, fruit en vis hier bij voorbaat verdacht zijn, is vlees dat merkwaardig genoeg niet. Misschien komt dat door de Barbecue Veilig-Tips, die je uit de speakers hoort komen als je boodschappen in de supermarkt doet, en die je vertellen hoe je barbecuevlees kunt ontdoen van gevaarlijke onzichtbare micro-organismen.

"Laat tijdens een barbecue het vlees niet langer dan twee uur buiten de koelkast. Gebruik verschillend bestek voor rauw en gebakken vlees. Zorg ervoor dat je hamburgers goed doorbakt."

Of die tips de levensverwachting van De Amerikaan wezenlijk verlengen kun je je afvragen. Op de barbecue bakt De Amerikaan zijn biefstukken op 7,6 centimeter boven het vuur. Ze branden zo verschrikkelijk aan, dat er uiteindelijk een forse dosis polycyclische aromatische koolwaterstoffen op je bord terechtkomt. Gelukkig zijn Amerikanen niet bang voor ongezonde dingen die ze wel met het blote oog kunnen zien.