|
2 6 - 0 2 - 2 0 0 9
Methandienone en stanozolol zijn sterkere anabolen dan we dachten (J Steroid Biochem Mol Biol. 2005 Apr;94(5):481-7.)
Wetenschappers onderschatten de kracht van orale anabolen als methandienone en stanozolol. De methoden waarmee ze de werking van anabolen in reageerbuizen hebben gemeten kloppen niet. Dat schrijven twee onderzoekers van de University of Texas in een artikel dat alweer vier jaar geleden is verschenen in de Journal of Steroid Biochemistry & Molecular Biology.
Volgens onderzoekers - en veel anabolengoeroes zeggen het ze braaf na - zijn veel anabolen overrated. Dat baseren de wetenschappers op proeven waarin ze eerst cellen met androgeenreceptoren in contact komen brengen moleculen van een krachtig androgeen als methyltrenbolon. De onderzoekers meten hoeveel androgeenreceptoren geactiveerd zijn, en stoppen daarna een te onderzoeken anabool bij hun androgeencel. Vervolgens meten ze hoeveel van dat anabool ze nodig hebben om het methyltrenbolon van de receptor af te kegelen. Hoe meer moleculen je daarvoor nodig hebt, des te slapper is het anabool in kwetsie.
Zo krijg je figuren als die van hieronder. De Texanen baseren hem op proeven met menselijke niercellen.
T staat voor testosteron, MT voor methyltrenbolon, 17alfa-MT voor methyltestosteron, S staat voor stanozolol en MA voor methandienone. Hoe hoger het staatje, des te meer van het anabool heb je nodig om gelabeld methyltrenbolon van de receptor af te krijgen - en des te slapper is het middel.
Op basis van dit soort studies formuleerden sommige onderzoekers de theorie dat anabolen als stanozolol en methandienone hun effect niet via de androgeenreceptor uitoefenen, maar een "non-genomische werking" hebben - buiten de androgeenreceptor in de cel om.
Maar je kunt de kracht waarmee anabolen zich vastmaken aan androgeenreceptoren natuurlijk ook onderzoeken in een organisme dat je anabolen hebt toegediend. De onderzoekers deden dat met ratten, waarvan ze een uur na toediening in spiercellen maten hoeveel androgeenreceptoren er nog in de celkern rondzweven. Als een androgeenreceptor een complex heeft gevormd met een androgeen hormoon [een ligand, moet je dan eigenlijk zeggen], dan maakt het complex zich vast aan het DNA. Op de korte termijn kun je de effectiviteit van androgenen dus meten door te tellen hoeveel receptoren er na toediening nog rondzweven in cellen: hoe meer dat er zijn, des te slapper is het anabool.
Wel - volgens die methode zijn methandienone en stanozolol verrassend effectief.
Als je in het tabelletje kijkt onder depletion, dan zie je dat het verschil tussen aan de ene kant stanozolol en methandienone, en aan de andere kant testosteron, beperkt is. Methyltestosteron is daarentegen een anabool van niks.
In echte, levende cellen gebeuren er dingen die de gangbare tests over het hoofd zien, concluderen de onderzoekers.
|
|
|
[Definitie:] "An ergogenic aid is any substance or phenomenon that enhances performance."
(Wilmore and Costill) 
