18.02.2015

High-intensity-cardio vraagt teveel van dikkerds

Razend populair zijn ze, de snelle maar hoog-intensieve fitnesstrainingen waarmee gyms nieuwe leden proberen te werven. De belofte dat je fitter en slanker kunt worden in onwaarschijnlijk weinig tijd doet het nog steeds goed. Maar hoewel de waarde van high intensity-intervaltrainingen is aangetoond, groeit de vrees dat de fitnessindustrie zichzelf met die trend in de vingers snijdt. Volgens een Amerikaanse thesis zouden hoog-intensieve trainingen fitnessers de zin in trainen wel eens kunnen ontnemen, en kunnen leiden tot meer uitval.

Uitval
Maar een fractie van alle mensen die beginnen met fitness is een jaar later nog steeds actief. De meesten vallen uit - en dat komt vooral omdat ze bewegen niet leuk vinden. Hoe groter de hekel aan beweging, des te groter is de kans op uitval. Toch raar dat een jaar of tien geleden, toen de massale opmars van de high intensity-trainingen begon, bijna niemand zich afvroeg hoe ongetrainde mensen die hoogintensieve training nu precies ervaren.

Studie
In 2009 schreef de Amerikaanse bewegingswetenschapper Emily Sue Decker, verbonden aan Iowa State University, een thesis over de psychologische effecten van high intensity-training. Decker liet 24 obese - gemiddelde BMI: 35 - en inactieve vrouwen 2 keer een cardiotraining afwerken.

De ene keer was dat een traditionele workout, waarbij de vrouwen 25 minuten fietsten met een intensiteit van 90 procent van hun ventilatory threshold. De vrouwen fietsten in een continu tempo. Ze konden net geen gesprek meer voeren, maar bereikten hun ventilatory threshold niet. De ventilatory threshold is het punt waarbij een inspanning zo intensief wordt dat je dieper moet gaan ademhalen dan normaal om je spieren van zuurstof te voorzien.

Een andere keer deden de vrouwen een high intensity-training. Die duurde 20 minuten, en bestond uit 4 cycli. In elke cyclus fietsten de vrouwen 1 minuut met een intensiteit van 115 procent van hun ventilatory threshold. Na die minuut fietsten de vrouwen 2 minuten met een intensiteit van 85 procent van hun ventilatory threshold.

Tijdens beide workouts verbrandden de vrouwen ongeveer 200 kilocalorieën.

Resultaten
Tijdens de intensieve momenten van de high intensity-workout [HIT] stegen de hartslag en de zuurstofopname van de vrouwen tot boven het niveau dat de vrouwen haalden tijdens de matig-intensieve training [MOD].

Tijdens de high intensity-workout nam de vermoeidheid [RPE] sterker toe dan tijdens de matig-intensieve training.

Tijdens de matig-intensieve training gingen de vrouwen zich minder goed voelen [FS], maar die afname verliep nog sterker tijdens de high intensity-training. De onderzoekers gebruikten een schaal die loopt van 5 ["Erg goed"] tot -5 ["Erg slecht"].

Slot
"The HIT protocol used in the current study appears to be even more challenging than the traditional MOD format for obese inactive women", schrijven de onderzoekers. "These data may have implications for the practicality and long-term sustainability of HIT training protocols in the domain of public health. In evaluating the appropriateness of the HIT approach for inactive obese women, exercise practitioners should take into consideration the impact of this method on affective responses, as well as its possible implications for adherence."

Bron:
Decker, Emily Sue, "Affective responses to physical activity in obese women: A high-intensity interval bout vs. a longer isocaloric moderate-intensity bout" (2009). Graduate Theses and Dissertations. Paper 11021.