09.10.2012

Sprinters gebruiken massaal IGF-1

De snelste sporters op deze planeet hebben IGF-1 ontdekt. Onder sprinters is het anabole eiwithormoon, dat dopingjagers nog niet kunnen opsporen, in enkele jaren tijd net zo populair geworden als EPO onder wielrenners in de jaren negentig. Dat schrijven de Duitse sportwetenschappers Simon Ernst en Perikles Simon in een artikel dat binnenkort verschijnt in Drug Testing and Analysis.

De Mexicaanse dopinghandelaar Angel Guillermo Heredia leverde jarenlang verboden middelen aan topsporters, werd gearresteerd door Amerikaanse agenten en klapte daarna uit de school. [thinksteroids.com April 12, 2008] Tot zijn klanten zou de sprinter Maurice Greene behoren, die bij Heredia IGF-1, IGF-2, EPO en ATP zou hebben gekocht. [spiegel.de 11.08.2008]

Heridias verklaringen waren voor Simon Ernst en Perikles Simon, beiden verbonden aan Johannes Gutenberg-University Mainz, aanleiding om een blik sportstatistieken open te trekken. Als IGF-1 werkt en in de topsport wordt gebruikt, dan zou je dat moeten zien aan de tijden die sprinters neerzetten, veronderstelden de onderzoekers.

De introductie van dopingmiddelen in de topsport worden zichtbaar als je statistieken ordent. In de jaren zestig zijn vrouwelijke kogelstoters bijvoorbeeld anabole steroïden gaan gebruiken, en dat zie je terug in de afstanden die ze konden werpen - die werden langer en langer, totdat ze in de jaren tachtig een hoogtepunt bereikten. Het niveau dat de vrouwen toen haalden is daarna nooit meer gehaald is. Dat kwam omdat in de tachtig dopingjagers tests voor commercieel leverbare anabole steroïden in gebruik namen. Een paar positieve uitslagen later wierpen vrouwen ineens stukken minder ver. Dat zie je hieronder.

In de tijden op de 5000 meter zie je iets soortgelijks. In de jaren negentig, toen het gebruik van EPO zich als een olievlek over de sport verspreidde, vlogen ze omlaag. Het typische van die tijden is dat de invoering van een dopingtest voor EPO ze niet hebben veranderd. Hieperdepiep-hoera voor de proteases.

Het EPO-effect werd zichtbaar in 2002, drie jaar nadat EPO verscheen op de Amerikaanse markt. Sporters hebben kennelijk een paar jaar nodig om aan een nieuw dopingmiddel te wennen, beredeneren de Duitsers. De FDA keurde IGF-1 in 2005 goed als medicijn. Je zou dus verwachten dat in 2007-2008 het IGF-1-effect zichtbaar wordt in de sport. En inderdaad: de tijden die Maurice Greene en zijn collega's neerzetten op de 100 meter zijn vanaf 2008 significant lager dan daarvoor. Linksonder zie je het effect bij de mannen, rechtsonder bij de vrouwen.

Bij de vrouwen is het effect minder overtuigend dan bij de mannen. Kennelijk werkt IGF-1 beter bij mannen dan bij vrouwen, aldus de onderzoekers.

"It is highly plausible that IGF-1 is being abused for performance-enhancing means in professional track and field sprinting", concluderen de Duitsers. "Its misuse is now most probably widely spread within the world elite of shortdistance runners. Due to the illustrated effects, we assume that IGF-1 has larger effects for men than women. Nevertheless, doping with IGF-1 is or might be expanding into other sports disciplines."

Een interessant ding, die publicatie van de Duitsers. Wij, de domme en onwetende journalisten achter Ergogenics, vinden de theorie dat doping de gemeten effecten veroorzaakt aannemelijk. Maar het idee dat het bij die doping uitsluitend gaat om IGF-1, dat snappen we niet. Is de onderbouwing daarvoor niet ietwat mager?

Bron:
Drug Test Anal. 2013 Jun;5(6):384-9.

Meer:
Dus daarom vinden dopingjagers geen EPO meer (8-8-2010)
Zes weken testosteron-enantaat: meer gewicht op de bank, snellere sprint, vaak niet detecteerbaar (26-4-2009)
Dopingtest spoort de omegavariant van EPO niet op (9-12-2003)